Deel 3: Frankrijk, dat dan weer wel

We doorkruisen Frankrijk en krijgen ruzie met Google. Steeds willen we de tolwegen vermijden maar als we een route erin zetten leidt hij ons toch weer naar een tolweg. We zijn er klaar mee en schrijven op een papiertje de nummers van de wegen en de richting die we op willen. We zijn hier niet voor de snelweg. Het lukt. We doorkruisen boerenweggetjes en stille kleine Franse dorpjes. Een oud stel is bezig in de tuin en Robbert zwaait vrolijk en ontvangen een glimlach en een groet terug.

We bereiken Saint d’Aignan. We staan aan de voet van het dorp bij de stuw van de Loire. Er is een groot veld waar Lara lekker kan rennen en een speeltuin voor Laia. Ik grijp mijn camera uit de onderste boxen. Het is nog ochtend en het licht is fantastisch. Daarna ontbijten we in de camper met uitzicht op Lac de trois Provinces en het Chateau van Saint d’Aignan. Het klinkt alsof de drie Musketiers hier vandaan kwamen. De zon verwarmt ons en daardoor voel ik mijzelf ontladen. Zorgen ebben weg en ik geniet simpelweg van het samenzijn. Robbert zet het nummer op van Hans Teeuwen: ‘Dat dan weer wel’. Het zet al je zorgen sterk in perspectief. Het wordt de kreet van de dag.

We rijden door en terwijl Robbert geniet van het sturen leg ik Laia de digitale klok uit. Ze vindt het lastig maar dapper zetten we samen door. Samen werken we aan de sommen en later pakt ze zelfstandig de tafels op. Af en toe roep ik ‘torenvalk rechts’, ‘buizerd links’ en dan opeens ‘Wooowww kraanvogels!’  Jammer dat we niet kunnen stoppen op deze weg. We zien er tientallen en ook best vlakbij. Zelfs Laia krijgt ze te zien. En na haar rekenwerk maakt ze een observatielijst van de dieren die we willen zien. ‘Staat er een datum op?’ vraag ik haar. ‘Nee’, ze kijkt mij glazig aan. ‘Soortnaam’? ‘Nee’. ‘Wat staat er op?’ En ik grinnik om haar creativiteit. Ze heeft links de soorten: wild zwijn, berggeit, kraanvogel, kolibrievlinder en edelhert neergezet en rechts een rijtje met: wilde kat, fazant, lieveheersbeestje en dolfijn.  De kraanvogel is groen in ingekleurd. ‘Dat is een prima soortenlijst’, knipoog ik naar haar.

Het voelt alsof we al een week op pad zijn, maar het is pas de derde dag.

Robbert schrikt even als hij een mailtje ziet van zijn zorgverzekering. Ze denken dat hij is geëmigreerd en willen hem uitschrijven. We stoppen langs de kant van de weg en hij mailt ze direct terug om aan te geven dat we tijdelijk op reis zijn zonder vaste verblijfsplaats. Ik adviseer hem te bellen en de telefoniste stelt ons gerust dat ze Robberts mail hebben ontvangen en dat ze dat al verhelderend vinden. Haar collega’s zoeken het nu uit. Vrij snel ontvangen we weer een mail met uitleg dat Robbert gewoon verzekerd kan blijven. Pfff opgelucht halen we adem en snel controleer ik of ik ook bericht heb gehad van mijn zorgverzekering. Maar dat lijkt allemaal in orde.

Vandaag genieten we van de luxe van een camping. En mijn oog valt op een camping met de naam ‘Verger’. Dat moet goed komen. Het is een Engels stel dus we verstaan ze ook nog eens. We vullen de watertank bij en het wc reservoir. Terwijl Robbert de camper wegzet huppel ik blij met Lara naar de camper. Laia speelt al met haar poppetjes die in een berkenboom hangen en ik kijk naar de zon. Ik verlang ernaar even met een boek op een stoel in de zon te zitten, een verrekijker om mijn nek zodat ik vogeltjes snel kan spotten. Je weet maar nooit.

Maar zodra ik Robbert in de camper aantref zucht hij: ‘We hebben een probleem’.  Dat zal niet de eerste keer zijn. ‘Ok wat is er aan de hand?’ ‘We hebben een lek’. Ook dat zal niet de eerste keer zijn. Robbert haalt de gereedschapskist tevoorschijn en schroeft de banken los. Ik ben bang dat het lek op een plek zit waar we niet bij kunnen, en dan? En hoe groot is het? Wat gek dat we het niet eerder hebben gezien. Maar dan zie ik een klein gaatje ergens op 2/3 hoogte van de tank. Iemand die het bankje heeft dicht willen schroeven heeft een gaatje in de tank geboord. Handige Harrie. En dat was de reden natuurlijk dat de vorige eigenaar de watertank nooit helemaal vulde. We lijmen het dicht en laten de plank nog even los liggen zodat we het goed in de gaten kunnen houden. We zijn blij dat dit het slechts is. Als het gat het niet houdt kunnen we altijd nog de tank tot onder het gat vullen dan moeten we alleen wat vaker het water bijvullen.

Ik kijk over mijn schouder en zie dat de zon inmiddels is ondergegaan en plaats heeft gemaakt voor een band van donkeroranje licht. Het avondrood is schitterend. Helaas kunnen we niet meer genieten van de warmte van de zon. Gelukkig kunnen we vanavond ons elektrisch kacheltje uitproberen. Om in de lijn van Hans Teeuwen te blijven: ‘Dat dan weer wel’.

Bij terugkomst begint Robbert chagrijnig te worden. ‘We hebben weer een lek!’. Er loopt een stroompje met water uit de douche. ‘Oh dat zal de wc tank zijn. Misschien is tie te vol’. ‘Werkt het pompje nu wel?’ Robbert duwt het pompje meerdere malen in, maar tevergeefs. We zijn moe en hebben geen zin om in het donker verder te sleutelen. ‘Laten we de wc tank maar leeglopen’, stel ik voor. ‘We spoelen de wc zelf wel door met een 1,5 liter fles water’.  Het waterstroompje maken we droog en komt niet meer terug. We halen onze schouders op en gaan lekker koken.

Als dit in de voorbereidingsfase allemaal was gebeurd had ik de watertank er zelf uitgesloopt en een nieuwe laten installeren. Alles moest en zou op en top in orde zijn voor vertrek. Maar nu we eenmaal zijn vertrokken doen we het met de middelen die we hebben. Perfectionisme en controle laat ik achter in Nederland. Nu is het motto: ‘go with the flow’.