Deel 13: En dan zie ik Jezus

09-04-2023

Gerês-Xurés Transborder Park

Het is Paaszondag. We delen het brood en schenken de wijn. We zitten midden in de bergen in een natuurgebied op nog geen zeven kilometer van de grens met Spanje. “Daar is Jezus”! zeg ik. Ik zie een oudere man lopen in witte kleding met grijswit golvende haren die net over zijn schouders hangen. Hij heeft een staf in zijn handen en een gekleurde band om zijn hoofd.

Robbert draait zijn hoofd om. “Oh ja inderdaad”.

Een slokje wijn later. “Jezus rijdt op een paard!” Ik kan niet geloven dat ik dat net zei en dat ik dit nu zie. Hij rijdt zonder teugels op zijn paard. Ik kijk even naar mijn bekertje wijn. Misschien heb ik toch een slokje te veel op. Maar Robbert draait zijn hoofd om. “Oh ja inderdaad”.

“Ik moet een foto maken” en ik pak mijn camera, glijd van de betonnen bank af en vind een beetje struikelend mijn pad. Er zijn ook zoveel keien, of voel ik de wijn toch een beetje? Maar Jezus is op zijn paard vertrokken voordat ik het bewijs op mijn lens heb vastgelegd. ‘Zie je wel, was leuk geweest, maar dat lukt toch niet’, Is mijn gedachte.

“Hij komt naar je toe’” en Robbert wijst naar een plek achter mij. Ik draai mij om en kan het niet geloven. De man met zijn witte golvende haren en zijn staf zit op zijn witte paard zonder zadel en stuurt zijn paard mijn richting op. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

We hadden het net nog over onze wensen gehad. Alle drie hadden we nog drie wensen voor Galicia, en een daarvan is paardrijden, het liefst op de manier zoals ik Jezus heb zien doen, zonder zadel en teugels. Natural horsemanship noemen we dat.

Jezus heet Emannuel. Ik vind de naam passend. Later leer ik op internet dat Emannuel “God is met ons” betekent en dit blijkt ook een andere naam voor Jezus te zijn. Toevallig. Hij draagt een band om zijn hoofd met het symbool van ghanja. In een gebrekkig Engels geeft hij aan dat we op zijn paard mogen rijden. Hij zal Laia wel bedoelen. Zijn witte paard heet Amigo, net als het paard van Sinterklaas vroeger. De gelijkenis is treffend. Ook een heilige op een wit paard met een staf in zijn hand.

We moeten het paard wel wat lekkers aanbieden, anders loopt hij niet voor ons. De laatste wortel wordt uit de koelkast gehaald en een appel wordt in stukken gesneden. Laia tillen we op het paard en ze mag zijn manen vasthouden. Met mijn zakmes snij ik de wortel in hele dunnen plakjes, maar Amigo heeft het al snel in de gaten. Ik doe wat stappen achteruit en hij loopt wat stapjes naar voren iedere keer met zijn dikke lippen graaiend naar mijn wortelplakjes.

Laia straalt. Haar grote blauwe ogen sturen zonnestraaltjes de wereld in. Tussendoor blijft ze praten. “Ik wil later ook zo’n paard. Oh wat is hij lief! Colinda, later als ik groot ben en een eigen boerderij heb wil ik net zo’n paard als Amigo hoor ok? Oh ik wil wat plukjes haar bewaren, voor in mijn reisdagboek. Colinda wil je dat bewaren voor mij?” Ik probeer Amigo te leiden die steeds gretiger wordt. Met Emmanuel probeer ik tussendoor een gesprek aan te knopen. Ik vraag hem hoe hij zijn paard natural horsemanhsip heeft getraind. “Oh he is just my friend. I gave him food and he allows me on his back. We learnt together.”

Ik bekijk Emmanuel wat aandachtiger. Hij heeft een grote neus en de rimpels staan in zijn gezicht. Hij is de vijftig zeker gepasseerd. Af en toe loopt hij naar het fonteintje waar water uit de waterval stroomt en drinkt hij wat. Vervolgens prikt hij met zijn staf in de grond. “You can ride him”. En hij wijst nu naar mij als ik Laia van Amigo’s rug laat glijden. Ik had niet gedacht dat ik nog een kans zou krijgen maar breng Amigo verrukt naar een boomstam en ik stap op zijn rug. Robbert komt langs met een appel en geeft de stukjes aan Laia. Amigo’s hoofd is net zo groot als haar lichaam en hij haalt Laia direct in als ze een paar stappen achteruit doet. In de tussentijd knoopt Robbert een gesprek met Emmanuel aan.

Hij blijkt hier al meer dan twintig jaar te wonen. Gewoon in het park. Zijn huis lijkt half op een tent en half op een bouwvallig huisje. Het nationaal park laat hem hier wonen terwijl hij het afval van de toeristen opruimt. “People come, but they don’t see”, bromt hij teleurgesteld. Ik snap wat hij bedoelt en ik knik begrijpend.

Op deze hele reis verbaas ik mij hoeveel rotzooi mensen achterlaten. Eerlijk is eerlijk in Spanje was het erger dan in Portugal. Ik irriteer mij vooral over de hoeveelheid witte tissues die in de natuur liggen. De natuur is geen wc pot. Ik snap heel goed dat als je moet, dan moet je. Maar vouw de tissue in een schone en neem het mee naar huis. En als je zo vies bent van jezelf schudt dan gewoon een keer extra met je billen. Bij een kleine boodschap kan dat prima.

Emmanuel graaft ook bepaalde planten uit die erg veel overwoekeren, zoals jonge eucalyptusbomen en varens. Adelaarsvaresn zien er fris en groen uit maar onder hun bladeren groeit er niets anders meer. De soort kan erg overwoekeren in de bossen, ook in Nederland en de plant creëert een zure bodem wat slecht is voor andere planten.

Eucalyptusbomen zijn niet inheems voor het Iberisch schiereiland en komen van oorsprong uit Australië. Ze zijn in de negentiende eeuw als sierplant geïntroduceerd. Eucalyptusbomen groeien snel en kunnen al na 12 of 15 jaar geoogst worden. Ook kunnen ze goed tegen droogte en voedselarme bodems. Het hout is niet geschikt voor de bouw maar er wordt wel papier van gemaakt. De bladeren pluk ik van de bomen en maak ik thee van. Je kunt de bladeren niet rauw eten en eucalytus olie in je thee druppelen en opdrinken is giftig. Maar thee van gedroogde bladeren is wel veilig. Het zit vol met anti-oxidanten, is goed voor je weerstand en je luchtwegen en werkt stress verlagend. Ik ben er dol op. De droge bladeren hangen boven de voordeur van de GVR en dat kan zelfs insectenwerend werken.

Eucalyptusbomen vatten sneller vlam dan andere bomen en hun zaden ontspringen juist na een bosbrand. Ook zijn er geen inheemse grazers die de eucalyptusbladeren eten, zoals ree bijvoorbeeld. Alleen weevils eten eucalyptus bladeren en ook deze keversoort is een exoot.

Emmanuel woonde eerst in Lissabon, maar hij was de drukte en het gestress van de stad zat. Hij was kwam hier voor het eerst toen hij twintig was. De plek voelde toen al bijzonder. Later is hij teruggekomen om nooit meer echt weg te gaan. Hij krijgt wat geld toegestopt van zijn zus en doet er wat luchtig over. Ik krijg de indruk dat hij niet zoveel nodig heeft en tevreden is met wat hij heeft. Eigenlijk heel rijk besef ik. Sommige mensen zouden hem labelen als ‘zwerver’ en ‘arm’, maar hij wordt iedere dag wakker midden in de natuur en hij maakt paardenvrienden die hem naar huis brengen. En hij heeft tijd. En wie tijd heeft in deze tijd is rijk.  Gelukkig kun je tijd creëren.

Dan glijd ik van Amigo’s rug af. En Emmanuel knikt naar Robbert. Het is nu zijn beurt. Robbert kijkt mij even verbaasd aan, “ik heb nog nooit paardgereden”.  Emmanuel hoort het niet en staat al klaar om hem een voetje te geven. Robbert herstelt zich snel en gaat de uitdaging aan. Hij glijdt op de rug van Amigo en zijn ogen beginnen direct te glanzen. Hij zit zonder zadel op een ‘wild’ paard. Emmanuel laat Amigo wat stappen zetten en Robbert heeft een brede glimlach op zijn lippen.

Hij wilde nooit een paardenmeisje maar ik weet nu dat welk dier ik ook naar huis breng, hij zal er vanzelf verliefd op worden.

Evenlater is Emmanuel weer met Amigo naar zijn huisje vertrokken in het bos. Robbert kijkt mij aan. ‘Jij wilde toch paardrijden?’ Weer een wens vervuld. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.