Deel 12: Hoe gaat het nu werkelijk met ons?

Dat is een vraag die ons vaak gesteld wordt door familie en vrienden vanuit Nederland. Maar ook mensen die we ontmoeten op camperplaatsen of kampeerplekken reageren meestal met: “Oh wow, 7 maanden op reis, en gaat dat dan wel goed?”

“Nou nee eigenlijk slaapt Robbert wekelijks in het bos”, zou ik kunnen zeggen. Maar dat is niet de waarheid.

Robbert en Colinda

De waarheid is dat 14 vierkante meter met drie personen en een hond inderdaad krap is. De waarheid is dat we elkaar inderdaad af en toe gewoon zat zijn. De waarheid is dat Robbert al eens in het bos heeft geslapen. Niet omdat ik hem het bos in heb gestuurd, maar omdat hij er zelf voor heeft gekozen.

Dus ja we hebben inderdaad wel eens ruzie, net als thuis. We hebben inderdaad onze meningsverschillen, net als thuis. In een camper waarbij we iedere dag samen een nieuwe bestemming kiezen en er samen heen moeten rijden is dat niet handig. Je bent op elkaar aangewezen en je zult er samen uit moeten komen. Niet binnen een paar dagen, maar binnen een paar minuten. Want je hebt elkaar nodig zodra je de GVR start. “Kun je rechts even kijken schat, komt er iets aan?” of “Ik kan het niet zien, kan ik hier wel naar achteren rijden, wil je even uitstappen?” “Ja kom maar, je hebt nog ruimte”.

Als we het niet hebben opgelost weigert de een de ander te helpen. Dan wordt er niet uitgestapt, en dat brengt risico’s met zich mee.

Hoe lossen we het dan op?

We geven elkaar de ruimte om te voelen wat we voelen. En we weten dat als we boos zijn op de ander vaak iets niet opgelost hebben binnen in onszelf. Dat is meestal iets dat we nog niet in onszelf erkend hebben, iets waar we ons voor schamen, of wat nog een andere onderliggende boodschap voor ons in petto heeft. Het verdoezelt ook vaak dat wat we wél graag willen voelen. Een wandeling apart van elkaar, een meditatie, of zelfs gewoon even een nachtje alleen onder de sterren kan weer de ruimte scheppen in ons hart en weer de verbinding herstellen, eerst met onszelf en daarna met de ander.

Omdat we zo op elkaar aangewezen zijn, nodigt dat ook uit om eerder met elkaar het gesprek aan te gaan. Dat is niet gemakkelijk. En soms kan dat juist de ander weer triggeren, waardoor we weer een rondje mogen lopen. Maar ik merk dat het wel veel opruimt. We komen achter emoties die we beiden lang hebben weggestopt. We leren elkaar en dus onszelf nog beter kennen. Thuis was dat ook gebeurt, maar thuis heb je meer afleiding. Je moet naar het werk, sporten, of we krijgen visite, of moeten juist onderweg naar visite. Het is dan erg gemakkelijk om je emoties even onder het tapijt te vegen. Nu even niet. Je slikt het weg, en weer door. Er is dan geen tijd om te aanschouwen wat er nu werkelijk speelt. Nu op de camperreis hebben we dat wel. Tijd is zo kostbaar.

Laia

Dan is er nog die andere vraag. “Hoe gaat dat dan met die kleine meid?” wordt er vaak aan ons gevraagd. Met Laia gaat echt heel goed. Iedere dag begint ze met rekenen, dan volgt spelling en schrijven en vervolgens taal. Soms vindt ze het zo leuk dat ze een extra les van taal doet. Aanvankelijk wilde ik een duidelijk rooster opstellen om er zeker van te zijn dat ze alles goed afkrijgt. Maar al snel heb ik dat losgelaten. We maken nu gewoon het werk af totdat het af is. Omdat we met de dag leven, doen wij niet aan weekenden of schoolvakanties. Dat wil zeggen dat ze meestal wel twee dagen in de week niets hoeft te doen, maar dat kunnen ook een maandag en dinsdag zijn als we bijvoorbeeld op expeditie gaan en dolfijnen spotten of grotten bezoeken. Tijdens de voorjaarsvakantie en ook een eventuele paasvakantie wordt er gewoon doorgewerkt. Laia wil graag naar haar Spaanse oma. Dan hoeft ze even niet te rekenen of taal te doen, maar leert ze Spaans spreken en misschien ook wel lezen.

Verder maakt Laia heel gemakkelijk contact. Ze roept al van ver tegen mensen ‘Ola’, tegen jong en oud. Mensen in Spanje kijken dan even verbaasd op, omdat ze het niet verwachten, maar er verschijnt altijd een brede glimlach op hun gezicht als ze in de grote blauwe vrolijke ogen van Laia kijken. Ik weet zeker dat ze daar veel vrolijkheid mee verspreid.

Ze kan goed zelf spelen en vindt het heerlijk om met haar playmobil in het gras te spelen. Dan speelt ze dierenpark, of als we bij water zijn graaft ze een dolfinarium met een open zee zodat wilde dieren ook weer zelf naar hun eigen familie kunnen of er zelf voor kunnen kiezen om de mensen op te zoeken.

Als er kinderen zijn is zij meestal de eerste die contact legt. Met Nederlandse kinderen gaat het contact natuurlijk heel gemakkelijk. En als we ze tegenkomen zijn de ouders net als ons vaak langer op reis en dat schept direct een band. Maar Laia speelt ook met andere kinderen met een andere taal en nu wil ze zelfs via duolingo Engels leren.

Lara

Dan is er nog onze kleine trouwe viervoeter. Lara onze bordercollie is ruim 12 jaar. Ze doet het goed, maar we merken ook dat ze wat ouder wordt. Anderen schatten haar vaak de helft van haar leeftijd, maar ik weet wel beter. Dapper stapt ze mee als we door de bergen gaan hiken. In het begin had ze last vast haar heupen en voorbenen bij de afdalingen. Maar daar is nu geen sprake meer van. Misschien heeft ze toch meer spierweefsel opgebouwd of het ligt aan haar voer dat net wat beter is voor de spieren en pezen. Soms moeten we bij de steile beklimming haar een zetje geven onder haar billen zodat ze net wat makkelijker een rots op klimt. En bij de afdalingen houd ik haar in de gaten dat ze niet te snel gaat.

Als we de stranden op zoeken is er een steekje bij haar los. Uit het niets kan ze gaan blaffen. Eerst begon het bij kitesurfers die ze achterna wilde zitten in de lucht. Vooral die vliegers, die horen niet in de lucht. Maar inmiddels ziet ze in iedere meeuw die voorbijvliegt of iedere bal die de lucht in gaat een kitesurfer. Bloedirritant. Ik houd haar aangelijnd en kort als ze weer alarm slaat. Maar het gaat wel eens mis. Zoals laatst toen ze losbrak en achter een nietszeggende meeuw aanvloog. Gelukkig was het strand met rotsen en kliffen begrensd en drong ik toch nog op tijd bij haar door. Ze is haar muntje al verloren met onze telefoonnummers. We hebben nu een ouderwets label aan haar riem hangen.

In de GVR houdt ze onze voeten warm als we aan tafel zitten. Ze begroet ons vrolijk en ze is een goed excuus om toch even het bos in te wandelen.