Deel 16: Het muntje

29-3-2023

Praio Cresmina en Praia do Guincho, Portugal

Ik zie Lara steeds kleiner worden in de verte. Wij rennen er met z’n drieen achteraan en ik zie haar versnellen. Luidblaffend rent ze achter iets aan. Ik kan het niet duiden. Ik zie geen kite surfer, ik zie geen vlieger, ik zie geen meeuw, ik zie geen bal. “LARA! HIER!” Ik roep zo hard dat mijn stembanden overslaan. Robbert rent net zo hard achter haar aan en roept haar naam ook. Ik verminder vaart als ik haar zie versnellen. Lara en kitesurfers of vliegers in de lucht is nooit goed gegaan. De eerste keer dat ze er zo vreemd op reageerde wist ik niet goed hoe ik ermee om moest gaan. Maar dat was jaren geleden, toen ze een jaar of twee was. Ik lijn haar meestal aan, geef haar op haar kop en loop door. Maar naarmate ze ouder wordt is het steeds erger geworden en op deze camperreis reageert ze na kitesurfers en vliegers ook opeens op meeuwen of een bal die de lucht in gaat. Het gebeurt uit het niets en ik reageer altijd te laat.

Ik besef dat achter haar aanrennen niet de oplossing is. Maar ze wordt ouder en dover en als ik niet binnen haar gehoorbereik blijf ben ik bang dat ze helemaal niet meer reageert. Sommige stranden zijn eindeloos en dan weet ik niet of ik haar ooit nog terug vind. De schrik slaat om mijn hart. Ik versnel mijn pas weer en probeer het nog een keer “LARA! HIER!” Ik blijf rennen en ik zie dat ze vaart vermindert. Gelukkig. Robert wil versnellen. “Stop Robbert, ” zeg ik. Ik loop nog een paar passen richting Lara “Lara hier!” en ik stop. Ik laat haar naar mij toe lopen. Gelukkig. Terwijl ik haar halsband grijp zegt Robbert “Het klemmetje zat aan de verkeerde ring vast. Daardoor schoot ze los. Het muntje met onze telefoonnummers is losgesloten”. “Snel teruglopen dan, voordat de zee hem meeneemt”. En Robbert zet het op een holletje.

Ik volg de rensporen van Lara maar zie met lede ogen aan hoe de golven net over de steile rand rollen en het zand gelijk spoelt. Ik hoop maar dat we het plaatje nog kunnen vinden. Het is het enige vangnet wat ik nog heb als zij weer de kolder in de kop krijgt. Laia rent achter Robbert aan en speurt met haar neus naar de grond. Daar is ze goed in. Ze is expert in schelpen zoeken. Als het muntje met onze telefoonnummers er nog ligt vinden we hem. Dat weet ik zeker.

Maar ik zie hoe de zee weer over de rand spoelt en alles schoon veegt. Het stukje strand ziet er uit als een schoongestreken tafelkleed. Geen schelpje te zien. Geen muntje te zien.

Ik laat mijn hoofd hangen terwijl Lara aan de korte riem naast mij loopt. Ik word overvallen door een mistroostig gevoel. Alsof ik de hoop heb opgegeven. Mijn laatste vangnet was het muntje geweest en nu zweeft het muntje met haar naam en mijn en Robberts telefoonnummer in 1,3 triljard m3 oceaanwater. Ik zie voor mij hoe het muntje meedeint met de golven. Misschien spoelt het nog ergens aan, of wordt het opgeslokt door een walvis, en misschien heel misschien heb ik alle geluk van de wereld en spoelt het muntje straks voor mijn voeten. Maar tevergeefs. Het muntje komt waarschijnlijk ergens op de bodem van de oceaan terecht om nooit meer door een menselijk wezen gevonden te worden.

Ik blijf mistroostig. Het is de zoveelste keer dat ik haar voor mij uit weg zie rennen, kleiner zie worden en ik voel hoe ik alle controle verlies. Hoe ik haar verlies. We lopen twee keer langs de vloedlijn maar tevergeefs. Mijn bui wordt er niet minder op ookal weet ik dat ik beter het muntje kwijt kan zijn dan Lara. “Gaan jullie maar vast vooruit, ik moet even wat verwerken”, zeg ik tegen Robbert. En samen met Laia loopt hij verder.

Met mijn gedachten dwaal ik af naar mijn mistroostige gevoel. Waarom hakt dit er zo in? ‘Het muntje is kwijt, we vinden nooit meer een ander muntje. Dan moeten we naar een dierenspeciaalzaak en het bestellen en dat kan weer een week duren. We vinden ook geen alternatief, papier of plastic laat zo los. Zonder muntje raak ik Lara kwijt. Ik voel hoe het verdriet toeneemt vanuit mijn buik naar mijn keel en de tranen prikken achter mijn ogen.

Dat is het natuurlijk, ik ben bang dat ik Lara verlies en ik laat de tranen even over mijn wangen stromen. Ik houd zoveel van die hond. Ze is nu al 12 jaar bij mij en we hebben zoveel meegemaakt samen. Ik weet dat ze ouder wordt en dat ze een keer gaat, maar ik heb beloofd om voor haar te zorgen. Ik weet niet wat ik moet doen als zij zo gek wordt, wegrent en we elkaar niet meer kunnen vinden. Het voelt alsof ik totaal geen controle heb. Terwijl ik zo mijn best heb gedaan om de reis goed voor te bereiden. Ik heb zo mijn best gedaan om goed na te denken en heb zelfs dat muntje gekocht.

Lara heeft nooit zoiets nodig gehad. Ze is wel gechipt maar ze blijft altijd bij me. Alleen bij zee wordt ze gek. En dat is het. Ik kan mij zelf nog zo goed voorbereiden op iedere situatie. Dat muntje heeft mij een veilig gevoel gegeven. Als ze dan toch een keer verdwijnt kunnen mensen ons bellen als ze haar vinden. Nu is dat ook weg en heb ik geen enkele controle meer over de situatie. Ik trek Lara aan de riem naar mij toe en druk mijn lippen op haar voorhoofd. Wat houd ik toch veel van haar. ‘Blijf gewoon bij me, Lara. Ik heb beloofd voor jou te zorgen, maar ik ben ook maar een mens en ik kan niet toveren. Jij moet ook je best blijven doen en gewoon bij me blijven en niet wegrennen. Ik ben nog niet klaar om je te laten gaan.’ En ik voel mijn ogen weer branden. Lara kijkt mij een beetje behoedzaam aan. Ze weet dat ze iets gedaan heeft wat absoluut niet door de beugel kon, maar ze begrijpt mijn reactie niet. Ze blijft behoedzaam en kalm, en houdt mij en haar omgeving in de gaten.

Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar het plafond van de camper. Ik zie de vlekken van een eerdere lekkage met een potlood omrand. Nog zo’n voorbeeld waarbij we al het mogelijke doen om vervelende situaties te voorkomen. Maar we hebben er geen controle over. We hebben ons best gedaan om een vochtvrije camper te kopen. We hebben zelfs een aankoopkeuring laten doen waarbij het vocht is opgemeten. Toch is er ergens een kleine lek ontstaan. We hebben het direct laten repareren. Tot wel drie keer toe. Eerst leek het bij de schotel vandaan te komen en de electriciteitsman had het netjes dichtgekit. Het was minder, maar we zagen nog steeds een stroompje. Daarna is het tot wel twee keer toe bij een specialist in campers en caravans gedicht. Maar nu we op reis zijn en een dag regen hebben gehad bleek het toch te lekken. Robbert had er zelfs een nachtmerrie over gekregen en droomde dat het water vanuit alle ramen naar binnen spoelde, dat de deur openvloog en Lara naar buiten sprong en we haar kwijt raakten.

Hoe goed we ook proberen ons voor te bereiden op minder leuke situaties, je moet in het moment oplossingen vinden. Je kunt niet in de toekomst kijken. Controle is een illusie. Gedachten over de toekomst waarmee ik iets probeer op te lossen in een situatie die zou kunnen gebeuren is nutteloos, een illusie. Je weet het niet. Ik heb alleen maar wijsheid. Wijsheid geldt alleen in het moment zelf.

Wat is nu wijs om te doen?

Ik heb het verdriet en de pijn even toegelaten dat er werkelijk speelde, dat ik bang ben om Lara te verliezen. Ik ben even gaan zitten om mijn emoties op papier te zetten. Controle is een illusie.

Wijsheid is nu om een tijdelijke oplossing aan Lara’s halsband te doen met onze telefoonnummers. Dat is het beste wat ik er nu van kan maken. Lara moet zelf kiezen om bij ons te blijven. Als ze de volgende keer weer weg rent, moet ze er zelf voor kiezen om vaart te minderen en bij ons terug te komen. Maar daar is lef voor nodig en vertrouwen vanuit mij. Heb ik het lef om controle los te laten? Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Dat zien we wel weer op het moment zelf.

Ik denk aan mijn sleutelbos van thuis die nog ergens in een kluis in de camper ligt. Er hangt nog een labeltje aan zonder tekst. Ik schrijf mijn telefoonnummer op en hang het aan Lara’s riem. Zo Lara is gelabeld. Probleem opgelost. 

Op 20 juli 2023 krijg ik een appje van een onbekend nummer. Joao Christo uit Portugal “Hello. I found today on Guincho beach in Cascais-Portugal, a round plaque with your contacts. How funny! My name is Joao. If you want I can send your plate”.

Vier maanden later is het muntje gevonden.

“I found the coin in the middle of the beach in the direction of the rocks in the picture. Colinda, I am actually always finding things. But this one is really special! I’ll send you the coin but since I am superstitious, I believe it’s something of fate, Haha”.

Ik hoop dat het hem en ons geluk brengt. Op mijn vraag wat voor andere dingen hij wel eens heeft gevonden antwoord hij: “Lot’s of things, money, glasses, various pieces of gold, but I haven’t found anything fors some time”.  “Gold?!!!”antwoord ik… “And then you think this coin is the most special thing, haha”.

Inmiddels ligt het pakketje met het muntje thuis op ons te wachten. Bedankt Joao!

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.