Deel 1: Met de Zuiderzon vertrokken

Tot in de laatste week worden er nog dakpannen aangeschaft en goedgelegd, zonnepanelen geïnstalleerd op het dak van het huis en lekkages van de camper opgelost. Althans dat hopen we. Bij alles wat we in de camper aanraken lijkt er wel weer een schroefje of een boutje los te breken. De camper komt uit 1999. Deurtjes en klepjes sluiten minder goed. De vorige eigenaar is er erg zuinig op geweest, maar heeft niet kunnen voorkomen dat we nog een lekkage hebben moeten repareren. De camper is altijd op stroom aangesloten en veel dingen heeft de vorige eigenaar niet gebruikt die wij wel nodig gaan hebben. Robbert haalt de koelkast er helemaal uit en repareert de gasontsluiting, zodat we ook off grid ons voedsel kunnen koelen.

De laatste dingen worden uitgesorteerd, de camper uitgerust en de restant van de spullen worden zoveel mogelijk achter slot en grendel op zolder opgeborgen. Twee weekenden lang maken onze hersenen overuren. Wat kan weg, wat gaat mee, wat moeten we opslaan? In het laatste weekend brengen we onze auto’s naar de opslag en ten slotte schrijven wij ons uit. Wonder boven wonder lijkt dat allemaal goed te gaan. Robbert heeft een half elektrische auto en we krijgen zijn accu niet losgekoppeld. We weten eigenlijk niet of de accu van zijn auto het wel gaat halen op deze manier. Shit niet over nagedacht. De garage reageert niet, is gesloten en wij gaan nu weg. Dat wordt een probleem voor over zeven maanden.

Dan is het maandag ochtend 6 februari. Hoewel bijna alles al in de camper ligt en ik rustig wakker word gieren binnen een half uur de zenuwen door mijn lijf. De nieuwe huurder komt om 10.00 uur en dat betekent dat de laatste dingen nog schoon moeten. Het beddengoed wordt gewassen, het bed opgemaakt. De koelkast en vriezer worden leeggehaald en de koelkast schoongemaakt.

Mijn hersenen lijken er mee te stoppen. Ik kom niet meer uit mijn woorden. Hebben we wel aan alles gedacht? Zijn we niets vergeten? Wat als de huurder niet op komt dagen? Ik probeer rustig op te ruimen en de laatste dingen van Lara nog in de camper te doen. Het komt goed, probeer ik mezelf tot kalmte te dwingen. Ik herken mezelf niet. Ik ben nooit eerder zo zenuwachtig geweest. Meestal als ik op reis ga heb ik wel zenuwen, maar gezonde zenuwen, waardoor ik alles nog een keer dubbelcheck. Nooit vergeet ik dingen zo erg als nu. Ik kan drie meter een richting oplopen en alweer vergeten waar ik mee bezig was.  Maar meestal ging ik drie weken tot een maand weg, pakte ik het vliegtuig en had ik alleen mezelf om rekening mee te houden. Nu gaan we 7 maanden op reis in een auto dat ook ons woonhuis moet worden. Robbert ziet me worstelen en pakt met zijn handen mijn gezicht even vast. “En zijn we nog blij?”. “Eh… straks misschien”, stamel ik. Hij glimlacht en drukt een kus op mijn lippen. “Het komt goed schatje”. “Ja het komt goed”, ik knik bemoedigend en ga snel door met mijn klusjes.

Terwijl ik nog met een laatste doek de koelkast schoonwrijf hoor ik de bel gaan. Daar is onze huurder. Ik maak het snel even af, maar dat lukt niet. Ik zucht, toch eerst maar even gedag zeggen.

Ik geef Robbert de poetsdoek in zijn handen. Als jij de koelkast schoonmaak laat ik de huurder het huis zien. Josselin is groter dat ik mij had voorgesteld. Meestal zijn Fransmannen toch wat kleiner dan Nederlanders maar hij steekt zelfs een kop boven Robbert uit. Ik overhandig hem de sleutels en laat hem zelf de voordeur opnieuw opendoen. Josselin is een jongeman van 23 jaar oud uit Frankrijk die hier in dezelfde periode Nederland komt verkennen. Dat past ons. Wij maken onze droom waar en kunnen hem helpen de zijne te realiseren.

En dan is het zover. We zeggen gedag tegen onze buren. Een vriend van Robbert komt ons uitzwaaien en mijn moeder probeert zich groot te houden. Ik knuffel haar opnieuw en opnieuw. Dapper zeg ik tegen Robbert dat ik wil wegrijden. Niet echt verstandig want de zenuwen gieren nog steeds door mijn lichaam, maar ergens zegt een stemmetje dat ik dit moet ervaren.

Ik draai de sleutel om in het slot en de motor begint te ronken. Ik toeter enthousiast en trap het gaspedaal in. Ik moet direct opletten dat ik geen auto’s raak. De GVR is groot en log, langzaam komt hij op gang. Luid toeterend rijd ik de straat uit.

Pas als we de bocht om zijn borrelt er een gevoel op uit mijn buik waardoor ik het even uitschreeuw. Laia zit achterin en schreeuwt mee. Iedereen schreeuwt mee: “Woooooohooooo. We doen het! We zijn op reis! AHHHHH!!!”.