Deel 11: Het adventure park

28-3-2023, Lissabon

Laia houdt van klimmen en voor haar verjaardag besloten we naar een klimpark te gaan. We moesten er helemaal voor naar Lissabon rijden. Ik had een plek gevonden aan het zuidwesten van de stad, zodat we ook zo weer snel de stad uit konden rijden.

We kozen voor de familietrail op acht meter hoogte. Laia was wat langer dan 1.20m maar nog kleiner dan 1.40m waardoor we niet het parcours op een hogere hoogte konden afleggen. Ik haalde opgelucht adem. De laatste keer dat ik een dergelijke trail had gedaan, was ook mijn eerste keer geweest in 2017 ergens in Frankrijk. Hoewel ik hoogmoedig voor de allerhoogste wilde gaan koos ik toch voor de gemiddelde trail. Ik wist immers niet wat ik kon verwachten. Ik was alleen geweest en ik had niet begrepen wat de bedoeling was van de hindernissen. Er stonden wel plaatjes bij, maar de uitleg was in het Frans geweest. Abracadabra voor mij.  Ik had twee kabels, en een daarvan klipte ik iedere keer los. Geen idee of dat de bedoeling was. Ik was mij er sterk van bewust dat de begeleiding koffiepauze had en ik in mijn eentje het parcours moest afleggen. Ik had nog nooit zo’n angst gevoeld en ik was er verbaasd over geweest. Ik was toch zo’n coole chick? Ik kon dit toch wel? Ik nam mij voor dat het puur mindset was en dat hoogte niet belangrijk was, maar wat ik mijzelf ook aanpraatte ik moest mijzelf dapper toespreken. Ik was heel blij dat ik weer met beide benen aan de grond stond. Dit. Nooit. Meer.

Laia stond te springen op haar benen. Een grijns van oor tot oor stond op haar gezicht en ze kneep haar ogen tot spleetjes, balden haar vuistjes en gilde inwendig van opwinding. We werden een voor een door de begeleider in een klimbroek gehesen en met een ijzeren kabel bevestigd aan de kabel die we moesten volgen. We besloten dat ik als eerst moest, dan kon ik van Laia foto’s en filmpjes maken. Laia volgde en Robbert sloot af. We legden alle drie het zelfde parcours af en toch hadden we alle drie een compleet andere ervaring.

Laia

‘Oh wat spannend. Oh wat leuk! We gaan klimmen! Oh ik kan niet wachten totdat we boven zijn. Hoe zou dit zijn? Oh Colinda schiet toch op, ik wil beginnen!’ “Oh ja deze is best moeilijk Colinda, ik ben hier een keer vanaf gevallen”. ‘Ah daar zijn we. Ok hoe moet dit? Ah ok kabeltje mee, hier kan ik mij aan vasthouden en dan hier mijn voeten. Oh wat zijn we hoog! Wat spannend! Wat leuk!’ “Colinda, wat gebeurt er als ik mij laat vallen?” “Dan blijf je hangen aan de kabel”. “Oh leuk mag ik dat uitproberen?” “Nee!” “Nee dat gaan we niet uitproberen, volg nu maar gewoon de kabel”. ‘Oh wat leuk, nu door een ton klauteren’. “Colinda dat moeten we ook doen als er een holenbeer naar ons toe komt. Dan moeten we ons ook verstoppen in een halve boomstam”.

Oh wat vet. “Colinda, gaan we straks ook nog de grote doen?” “Nee we mogen deze twee keer doen”. “Papa, gaan we straks de grote doen? Ik wil de grote doen”. “Dan moet je eerst 20 cm groeien”.

“Oe gaan we nu vliegen? Aahhhhh leukkk! “Woooohooooo!!!!!!!”

“Colinda, gaan we nog een keer?” “Zal ik nu deze doen zonder vast te houden. Misschien lukt het mij wel!” “Oh dit was echt leuk. Ik wil de hoge doen!”

Colinda

‘Oh God, Oh God, wat moet ik nu weer doen. Shit het is hier veel te klein. Hoe buig ik mij door deze ruimte omhoog. Ah ik ben op het plateau. Dit moet lukken. Oh God wat zijn we hoog. Ok, Colin niet zeuren, dit kan jij gewoon. Oh shit hoe moet dit? Ok ik kan dit, ik kan dit. “Oh ja deze is best moeilijk Colinda, ik ben hier een keer vanaf gevallen”. “Laia dat wil ik nu NIET horen. Zeg maar gewoon dat ik dit kan”. “OK Colinda jij kan dit, het is niet moeilijk”, zegt Laia. ‘Ja, ja…..’  ‘Ok voetje voor voetje, ik kom er wel. Ik kan dit. Ik kan dit. Ok gehaald. Pfff.

Shit nu de volgende. Wat is dit nu weer? Jemig moet ik op zo’n staaldraadje gaan staan, dat is hartstikke smal! God wat is dit hoog. Ok ik kan dit, ik kom er wel. Ah gelukt. Weer een hindernis gehaald. Shit wat zijn die twee toch snel. Ok wat is dit nu weer, jemig wat lang en ver. Ok gaan we weer, voetje voor voetje, ah het eindpunt in de gaten houden, dat is mijn doel. Oh dat werkt eigenlijk best goed. Ik ben er al. Net als in het echte leven, gewoon het doel voor ogen houden dan komen we er voetje voor voetje vanzelf.

Ah nog eentje dan zijn we er bijna. “Wat???!! Vrije val?! Hoe dan? Moet ik gewoon springen?” “oh nee dat kan toch niet, jemig wat zijn we hoog. Ok hij zegt dat het kan, gewoon maar springen, niet te lang nadenken. Ik durf niet. K we gaan! “AAAAAAAAAAAHHHHHHHAHHHHHAHHHHHHHHHHHHHH”.

Shit moeten we nog een keer.

Robbert

“We gaan dit samen doen”. ‘Wat is dit klein zeg! Maar ik ben flexibel, ik ben heel lenig. Oh is dit 8 meter. Eitje. Kijk nu hoe leuk Laia het vindt. Haha dat enthousiasme, dat moet ik even filmen. Oh nu ben ik aan de beurt. Jemig die kabel is gemaakt voor kabouters! Hoe kom ik hier nu doorheen met mijn grote lichaam. Wacht ik ben lenig. Ja zo even door mijn knieën, ik kan dan met mijn schouders hieronder door. Zo ja. Ik doe het wel gebukt. Moet lukken. Kijk ik ben er al. Zo vet man. Heel leuk dit. Eh…. Een ton ja pas ik daar überhaupt wel in? Even mijn schouders klein maken ja zo ja. Eh shit ik zit vast. “Colin hoe heb jij dit gedaan, man?” “Eerst je voeten eruit anders lukt het niet” “Oh ja dat is een, dat is twee, zo even buigen, ja ik ben er!”

Vet man, dit is echt leuk. Zo hoppa, misschien als ik het zo doe heb ik geen last van die kabel. Ik kan alles! Ah vet man, nu de vrije val. Colinda is al beneden. Daar gaat Laia, even filmen. Vet nu mag ik. Voeten in de lucht en gaan!